Η Λίλη και ο σκύλος της Χάγκεν είναι ένα αχώριστο δίδυμο. Μέχρι που η Λίλη αναγκάζεται να μείνει με τον μπαμπά της, ο οποίος δεν είναι θετικός στην φιλοξενία του Χάγκεν. Η ουγγρική κυβέρνηση πιέζει για την πληρωμή φόρου για τον σκύλο, εφόσον αυτός δεν ανήκει σε ουγγρική ράτσα και ο πατέρας τον εγκαταλείπει.
Και εδώ ξεκινάει μια συγκλονιστική ταινία γεμάτη συναισθήματα και αλληγορίες. Ο Χάγκεν βρίσκεται μόνος του, σε έναν κόσμο που δεν γνωρίζει και καλείται να επιβιώσει μόνος του, Φοβισμένος, συντετριμμένος, με βλέμμα χαμένο περιπλανιέται στην Βουδαπέστη προσπαθώντας να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.
Η Λίλυ βυθίζεται όλο και πιο πολύ στην πίκρα της και περνάει τα βράδια της ψάχνοντας τον Χάγκεν.
Δεν θα αναφέρω περισσότερα για να μην χαλάσω την ροή της ταινίας, θα σας πω όμως ότι είναι μια ταινία που πρέπει να δείτε. Συγκλονιστική, ανθρώπινη, αλληγορική, θα σας κάνει σίγουρα να κλάψετε (εγώ δεν σταμάτησα σχεδόν καθόλου!).
Δεν είναι όμως μια ταινία για ένα παιδί και έναν σκύλο. Είναι μια ταινία για την βία, την καταπίεση, την αγάπη, την προκατάληψη, τον ρατσισμό. Μια ταινία με βαθιά νοήματα, που ήταν υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και θα έπρεπε και να το είχε κερδίσει.
Στο:ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ, Movies - Series Tagged: #featured, ρατσισμός, αλληγορική, βια, κακοποίηση ζώων, οσκαρ ξενογλωσσης, Oscar, white god
